Een avontuur op Mallorca

De avond voor ons tochtje wordt de route rondom de Puig Major uitverkoren om met ons bezoek vereerd te worden. De eerste dagen mountain biken op Mallorca waren redelijk heftig met links en rechts wat schuifpartijen en hechtingen, dus er wordt met wat beleid gezocht naar een schappelijke afsluiting. 18 kilometer, waarvan de laatste 10 over asfalt. Eerst nog een kilometer of 13 naar de start van het rondje en diezelfde 13 kilometer dalen we weer af als de tocht er op zit. Altijd lekker afsluiten en dat ziet er dus gezond uit. Onze gastheer Hector doet ons rond 9 uur uitgeleide en met wat bananen en water starten we de afdeling vanuit ons idyllische agriturismo. In het dal beginnen we aan de eerste 13 kilometer naar de start van het parcours. Alras blijken dit niet te onderschatten kilometers. De scherpe haarspelden zeggen de geoefende fietser genoeg en er moet stevig doorgetrapt worden. De 30 graden en blauw lucht zorgen voor de warmte en deze kilometers hakken er behoorlijk in.

Na behoorlijk wat zwoegwerk bereiken we de start van het parcours en we duiken de mooie single track in. Een prachtige route, door bossen, over open bergruggen, met mooie vergezichten over de ruige kust van Mallorca. Een verdwaalde casa benadrukt het desolate karakter van het gebied. Na een kilometer of 6 vinden we een boom om even de zon te ontwijken en de bananen naar binnen te werken. Het is best warm en de eerste 13 km hebben iets meer energie gevergd dan verwacht. Na de hervatting zijn we even licht gedesoriënteerd. In het toch al ruige terrein is het pad lastig te vinden. De beschrijving uit het Duitse routeboek geeft ook weinig soelaas. “Kaum zu fahren und der rad muss mal getragen worden” zijn de steekwoorden die genoeg zeggen. Met de fiets af en toe optillend over de rotsen sjouwen

we voort en even verderop zien we in de diepte een asfaltweg slingeren die ons als vanzelf die kant op trekt. De route daalt verder af en wordt inmiddels min of meer onbegaanbaar. Om 1 of andere reden vraagt niemand zich af of dit wel de klopt. In plaats daarvan geven we elkaar de fietsen door over steeds groter wordende rotsblokken (man’s hoog) en gras dat onder je oksels kietelt terwijl je staat…
De temperatuur loopt behoorlijk op en de temperatuurmeter gaat over de 40 graden. Het water wordt wat schaars en het is eigenlijk idioot zwaar. Maar goed, de weg komt dichterbij, dus we vorderen.
Het is inmiddels rond 4 uur in de middag als we plotseling de rand bereiken van een afgrond, die 50 meter recht naar beneden gaat. Onderaan die afgrond zien we de weg slingeren die ons verleid heeft en

door de Agriturismo op laten pikken uit het dorp.
Hector de gastheer kijkt enigszins verbaasd bij ons arrivee. Bij zijn vraag “Gwere ar you bikes?” kijken wij om, wijzen naar de piek van Puig Major en geven aan dat we die in de bergen achter hebben moeten laten. We sloffen naar het zwembad om alles van ons af te spoelen, Hector in verbijstering achterlatend… De duik in het zwembad doet wonderen. De wonden die we links en rechts opgelopen hebben prikken behoorlijk, maar na een weldadig avondmaal komt de mens in ons langzaam weer boven water, de voorlopige nederlaag tegen de natuur min of meer toegevend. De volgende ochtend om 8 uur zeggen we Hector vaarwel en laten ons naar het vliegveld rijden als afsluiting van een bizarre trip.

Eenmaal in NL ontstaat er onrust over het feit dat die fietsen nog op de flanken van de Puig Major staan. Er zitten juweeltjes tussen, dus er worden pogingen gedaan. Op internet wordt gezocht naar bergbeklimmers / outdoor specialisten op Mallorca en we stuiten op John. Hij mailt begripvol terug en geeft aan dat hij die fietsen wel van de berg af kan halen. We sturen de pin-points van Google Earth (Mallorca is verrassend scherp) om hem richting te geven waar hij moet zijn. Hij geeft vol vertrouwen aan dat hij dat gebied goed kent. “No problem”.
Donderdagavond gaat de telefoon. John. Die loopt op de berg en vraagt ‘directions’. Na wat aanwijzingen wordt hem duidelijk dat dit niet een paar verdwaalde touristen waren die de fiets aan de kant gezet hebben. “This is different koek”, op zijn steenkolen engels.
Hij doet zaterdag vroeg een nieuwe poging en neemt 3 handlangers mee. Het blijft erg lang stil, maar rond half 1 gaat de telefoon. “Een blauwe fles met gele dop”. Yes!! “De richting is goed, maar je moet nog meer afdalen”. “F….. Idiots…..” 2 uur later komt het verlossende woord: “I’ve got them”!! John bevestigt nog eens onze lichte blackout door aan te geven dat dit een plek is waar die fietsen nog wel 30 jaar zouden liggen zonder dat iemand ze vindt. Hij neemt aanvang met de terugtocht (die hij inschat op 4 uur) en daarna wordt het stil……. Half 7 ’s avonds zeilt er een mailtje binnen. John en zijn kornuiten hebben na 2 uur de terugtocht gestaakt. Één van zijn vrienden raakt bevangen door de hitte en moet met een zonnesteek van de berg gedragen worden. Pas de volgende dag worden de laatste gevechten met de Puig Major in het voordeel van de fietsen beslist.

En zo kan het gebeuren dat je eind oktober weer in het vlietuig zit om de fietsen van Mallorca op te halen. Het ontvangst door John is hartelijk en de verhalen zijn als uit een spannend jongensboek. Hij doet uitvoerig uit de doeken hoe je een fiets de berg op draagt. We genieten nog van een erg mooi weekend Mallorca, dat op verschillende manieren een onuitwisbare indruk achterlaat. Inmiddels draaien de fietsen weer hun vertrouwde rondjes in het Schoorlse bos, alsof ze nooit zijn weggeweest.

nu denkbeeldig zijn tong uitsteekt. We zoeken nog naar uitwegen om verder af te dalen, maar zien geen mogelijkheid om nog verder af te dalen om de weg te bereiken. Het is bloedheet, de huid heeft eigenlijk al teveel zon gehad en daarnaast zijn de krachten behoorlijk afgenomen. Die ene banaan aan brandstof is duidelijk te kort en een licht gevoel van honger en afnemende krachten maakt zich over ons meester. De hitte heeft ook de watervoorraad danig doen slinken, waardoor ons inmiddels duidelijk is dat we behoorlijk in de problemen zitten. Hoe komen we hier zonder kleerscheuren weg?
We overleggen en komen eigenlijk eensluidend tot de conclusie dat er maar 1 weg is, de terugweg. We kijken die richting op en zien daar best een ruig en stevig omhoog lopend bergreliëf, waar we met veel moeite de fietsen vanaf hebben gekregen. “ik krijg die fiets niet meer mee omhoog” is een eerste zin die uitgesproken wordt en de anderen van de groep kunnen niet anders dan erkennen dat zij hetzelfde gevoel hebben. Het besluit lijkt duidelijk. De fietsen worden geofferd en op de betreffende plek achtergelaten. We starten met de terugtocht en rond half 7 arriveren we weer bij de start van het parcours. Helemaal gesloopt, blij dat de bewoonde wereld weer bereikt is, maar ook nog enigszins onder de indruk van het gebeuren en een leeg gevoel, zonder fiets.
Een lift brengt ons richting het dorp waar we de lokale bar van zijn cola en watervoorraad afhelpen, alvorens we ons